çantayı arka koltuğa atıp öne geçtim. taunusu bağırtarak kaldırdı hamza. artık artislik mi acemilik mi, herhal acemi. değişik biri adamdı. çok becerikli olduğu söylenemezdi ama çekingenliği yoktu. araç kullandığındaki gibi, kötü şofördü, ama usta gibi hareket ederdi. karşıdakini de etkilerdi bu.

"nerde yattın" dedi.

"arkadaşta" dedim.

"gibiyim öyle arkadaşı, aşofman da mı vermedi" dedi.

"yo verdi niye vermesin" diyecek oldum.

"kokuyon aq" dedi bu.

emek'te üç katlı bahçeli, yetmişlerden kalma bir apartman çakmasının önünde durduk. imar buralara gelmedi demek ki daha yıkıp beşe çıkarmamışlardı. araçtan indik, apartman girişine yöneldik.

hamzayı takip ediyordum, iki kat merdiven çıktık, sunta bir kapının önünde durduk.