yaşamımı dinleyen 5 kişi çıkarsa

haziran ayına geldik, dönemin son haftalarıydı. dedem vefat etmişti, istanbula gelmiştik. felaket bir hafta geçirmiştim aynen, neye üzüleceğimi bilemeden. yalovaya döndüğümde ilk günden okula gittim. selen yer değiştirmişti, önümde oturuyordu artık.

çok iyi hatırladığım bir kısım var. kesip attığım an. kafam bozuktu, hele önümde selen var bir de. i̇ngilizce kitabıyla kafama vurup duruyordu. kaptığım gibi yüzüne fırlattım kitabı, uyumaya devam ettim sırada.

nefret. hiç düşünmemiştim nefret edeceğimi. hani o elleri vardı ya. i̇pek saçları vardı ya. küfürler yağıyordu artık onlara.
okulun son günü bile devam etti bu duygularım. okulun son günü bile konuşmuyordum, geldi serviste yanıma oturdu. yüzüme bak deyip durdu. kolumu çekiştirdi habire, dönmedim bile. döndü sarıldı, eve gelene kadar bol bol ağladı. yinede dönüp bir kere bile bakmadım.

o lanet olası varlığı son kez orda gördüm.

okul bitince mesaj atıp duruyordu bana. yavaştan cevabı kesmeye başladım. bir gün hiç cevap vermedim. o günden bu yana daha bana karşı bir sözünü bile duymadım.

i̇kimiz de başka yere gittik. o istanbula taşındı, bizimde taynimiz çıktı van’a geldik.