yaşamımı dinleyen 5 kişi çıkarsa

döndüğümde değişen hiç bir şey yoktu. ne evde, ne selen’de hiç bir değişiklik yoktu. selen biraz huzursuzdu sadece, ilgi göstermeye çalışıyordu, yanımdan ayrılmıyordu. o da en fazla 2 gün sürdü zaten, sonra aynı soğukluk yine devam etti.

hiç ummadığım kadar farklı geçiyodu günler. elimi ne zaman eline atsam elini çekiyordu. ne zaman yüzüne baksam suratını çeviriyordu. artık hiç dönüpte bana baktığını görmüyordum. üstelik sallıyordu, mesajda atmıyordu.

baya baya bi zaman geçti, mayıs ayına geldik. yine aynı şeyler. bir gün çok kafam döndü, kas gevşetici içtim beş altı tane kadar. sadece biraz kafa bulayım diye yaptım, başka bi amacım yoktu. ertesi gün sabah okula giderken paketin tamdıbını içtim. okulda kafam felaket güzel oldu, bütün hocalar, arkadaşlar hap vs. kullandığımı zannetti.

i̇şte bu yüzden şu an başka şehirdeyim. bu yüzden 7 senedir büyüdüğüm şehri terkettirdiler bana. ozan bu sene okuldan gitmezse sınıfta bırakıcaz dediler. taynimiz çıkmıştı ama babam beni yalovada bırakacağını söylüyordu yoksa.

tabii ben bu kafayı yaşıyorken, selen hala sınıfın tahtasına kendi ismiyle sevgilisinin ismini kalp içinde yazmakla meşguldu, oraları pek saymıyorum.