yaşamımı dinleyen 5 kişi çıkarsa

gel bir sen benle dedi. aldım yine çantamı sırtıma, girdim karakola. komiserin hala işi vardı, girişte oturdum biraz. en sonunda komiserin odasından bir iki kişi çıktı, odası boşaldı. komiserin odasına bir polis girdi, çıkarken de bana seslendi, gir içeri diye.

otur dedi komiser. anlattım durumu. babanın numarası var mı ezberinde dedi. bildiğim halde söylemedim, söylemek istemedim. konuştu biraz, öğüt verdi durdu. elini cebine attı, 10 kağıt çıkardı elime verdi. yanımda başka yok, kusura bakma dedi.

çıktım karakoldan, karanlık vardı az biraz. karakolun yakınında otobüsler vardı zaten, koştum atladım minibüslerden birine. kartala gelene kadar iyice karanlık çöktü, etraf pek karanlık oldu. minibüsten indim idonun yanında. koştum idonun kapısına, son sefer saat 10’da bitmişti. aslında rahatladım, hiçte geri dönmek istemiyordum. kartal’ın merkez yukarı kısmında hayat hiç durmazdı. o aralar hepten aydınlıktı, ışıktı. çıkayım oralarda gezip dolaşayım dedim.

dolaşmaya başladım dükkanların arasında. ayaklarım fena şişmişti, yavaş yavaş yürüyordum.

kafamı çevirdim sola doğru. babam önümde yürüyordu. bir kaç metre önümdeydi, ama beni görmüyordu.

hemen alt sokağa daldım, koşup yine aynı sokağa geldim. babamın önüne geçtim yani. babam beni görünce arkamdan koştu, aha yakaladım dedi.

ömrümde ilk kez babamın ağladığını gördüm. 17 senedir, ilk kez, babamın bu kadar ağladığını gördüm. nasıl sevindi, sevinçten uçtu, sarıldı ağladı.