yaşamımı dinleyen 5 kişi çıkarsa

selen’in bu olayı bu kadar önemseyeceği hiç aklıma gelmezdi. 15 tatile girdik, selen pek mesaj atmıyordu, hatta hatırladığım kadarıyla hiç atmıyordu. bizim bir suat vardı, yan sınıftan. selen’le konuşurdu arada sırada. evleri yakındı bize, o yüzden gider gelirdim. tatilde yine bir gün canım sıkıldı bi gideyim, eğleniriz dedim.

gittim suat’lara, oturduk biraz. i̇nternete falan bakındık, zaman öldürdük. bir ara suat bana döndü, öyle bir şey dedi ki, beton gibi indi sözler beynime.
- lan ozan, burda bizim bir bülent var. selen’le çıkıyorlarmış bana öyle söyledi.
- yok oğlum, yanlış duymuşsundur dedim anında. kesinlikle yanlış bilgi falandır diye düşündüm.
- yok yok, bülent’in kendisi söyledi, dedi aynen.
neyse boşver falan dedim geçiştirdim.
i̇lk kez bahsediyorum size, bizim sınıfta bir de mert vardı, babasıyla babam meslektaştı. selen’le arası iyi sayılırdı, benlede arası mükemmeldi fena kardeştik o zamanlar. eve gidince hemen onu aradım. suat’ın söylediklerini söyledim. var mı böyle bir şeyler diye sıkıştırdım. ehem, öhöm kem küm etti. bilmiyorum söyleyemem falan dedi. anladım ben zaten söylemesine gerek kalmadan. o kış tatili, o 15 gün nasıl geçti bende anlamadım. bir kaç yıl geçirdim sanki iki haftada.

hep elleriyle saçları geldi yine aklıma. hani ipek saçları, ipek elleri vardı ya onun. şöyle bir düşündüm, saçlarıyla boynu arasında uyurken ellerini tutarak aldığım huzuru.