yaşamımı dinleyen 5 kişi çıkarsa

nasıl içim gitti. o anda yaşadığım üzüntüyü, pişmanlığı nasıl anlatsamda anlasanız.
bende ağlamaklı oldum. hiç bir şey diyemedim, servise girdim oturdum. yine serviste yanıma oturdu. koluma girdi, usulca sokuldu omzuma. elimi tutunca dayanamadım, bende sıktım elini. başını öptüm. boşver dedim içimden, değmez hiç bir şey için sevgiyi bozmaya.

onun o turkuaz mavisi gözlerini örten ipek saçlarından vazgeçemezdim. vazgeçsemde dayanamadım, en fazla bir kaç gün sürdü. bu arada selen’in ilk defa ağladığını gördüm. hemde benim için ağladı.

serviste yanımdayken ufaktan ağlamaya devam ediyordu. üstümde mavi tişörtüm vardı ağlarken. bir iki damla gözyaşı damlamıştı tişörtüme. 14 ay geçti ağlamasının üzerinden. 14 aydır her allah’ın günü aynı tişörtü giyiyorum. şu an bu satırları yazarkende üstümde aynı mavi tişörtüm var.