Daha ilkokul 1 deydim binler. Sinif ogretmeni ders saatlerini iplemeyip erkenden kiçimiza tekmeyi basinca bende hoslandigim 3e giden çocugu beklemeye basladim. Lan resmen zaman durmus saniyeler geçmek bilmiyordu, beklemeyi sevmeyen ben yangin alarmini gozume kestirip yillardir içimde olan o istegi karsiliksiz birakmadim ve bastim kirmizi dugmeye.
O çigliklar, siniflardan kosarak çikanlar, gotu basi dagitanlar, o anda birilerinin beni gordugunu hiç tahmin edemezdim. Ertesi gun, hala kim oldugunu desifre edemedigim bir oç beni mudure ispiyonlamis ve mudur okul çikisinda gelmeleri için ailemi aramisti, aksam ailem gelene kadar oncelikle beni buyuk bir incelikle dovmus sonrasinda boynuma bir daha sebepsiz yere yangin alarmini baslatmicam yazan bir pankart asip, astim hastasi olan beni butun ogleden sonra okul bahcesinde kosturmustu.

Mudur simdiye kadar geberip gitmistir de, beni ispiyonlayan oç bulun lan.