yaşamımı dinleyen 5 kişi çıkarsa

aslında hiç bir zaman bu durumların bir roman haline geleceğini düşünmedim. hiç bir zaman meselenin bu kadar ileri gidipte, hayatımı bu kadar etkileyeceğini bilemedim.

yine bir sonraki gün, okulun bahçesinde dolaşıyorduk. okul küçüktü, ilk senesi olduğu içinde okulda taş çatlasa toplam altmış kişi vardı. bu sebeple bahçe ve okul oldukça tenhaydı, kimseler yoktu. okulun yan tarafına yürüdük, ordan arkasına geçtik. bomboştu, en ufak bi takırtı bile yoktu.

- sarılabilir miyim, dedi.
- evet, dedim büyük bir sevgiyle.

okulun açılmasından bu yana gelen bir özlem vardı ikimizdede. ama garip olan şey ondan sonra oldu.
hiç bir şey demeden, ani bir hareketle dudaklarıma yapıştı mavi gözlü esmer kız. saçlarını omuzlarına attı, içinden taşan sevgiyle daha çok yapıştı dudaklarıma. beklemediğim kadar büyük bir sevgiyle tekrar sarıldı, birden tereddütle geri çekildi, biri gelir diye düşündü.

gidelim, dedi birden. sen sağdan git ben soldan gideyim, bir şey anlamasınlar dedi. tamam dedim, dediğini yaptım.