GECE YARISI HiKAYECiSi

 

  Yalnız hikâyelerle varolabileceğiz -düşlerin yakasından tutup kendi dünyalarımız için- akşamüzeriyken ve yazdan bozma havanın anlamsız soğukluğu sinmişken tenimize yalnız hikâyelerde varolabileceğiz. Belki de hayatlarımız ince sigara kâğıtlarına yazılacak satırlardan çok daha önemsizdir.

  Geceleri geleceğinden emin olduğumuz o nöbeti beklerken duman altı odaların içerisinde parmak uçlarımızın korkudan kalemlere sarıldığı vakitlerde ritimler ve ritimler. Alçısı çökmüş duvarların çıkardığı çatırtılar ruhumuzun en tenha köşelerinde terör estirirken takvim yapraklarının Mayıs’ı gösterdiği vakitlerde öleceğiz.

  Fakat bizler yani hiçbir vahşetin gölgesine sığınmamış olan yazarlar mahşeri beklemeden dirileceğiz dudaklarını etrafımızdaki varlıkları yumruklayarak yazdığımız hikâyelerimiz için ayıranların yaptığı ayinler sonucunda.

  Kimisi fıtratındaki inanma arzusunun radikal düzeye çıktığını fark etmeden tırnaklarını bir adet fincana değdirecek bacağına katlanmış kâğıt sıkıştırılan masaların üzerinde.

  Ve kimilerimiz ayaklanmayı reddedip bünyelerinin bir zamanlar hayatta olduğuna dair tek kanıt olan eserlerini çürümüş tabutlara sahip vücutları gibi yalnız bırakacak. Çünkü onlar çok daha farklı bir statü için çalışmışlardı canlarının üflendiği vakitten ayak tabanından girip şah damarından çıkarılana dek.

  Asil bir yaratılmış olmak için onlarca tek yol bir şair olabilmektir. Evet, yalnız bir şair insansal düzeyde alkışı hak edebilecek hırsızlığı gerçekleştirebilir çünkü elleri gemi halatlarıyla bağlıyken.

  Ters düştüğümüz tek nokta ise; edipler ile nazımlar karşılaştırılamaz bizlerce.

  

Okuyun, yorumlarinizi soyleyin