ne kadar boktan bi dunya

şimdi seni sevmemeyi düşlemek
ah ne garip ölümü avuç içlerinde tutmak gibi
seninle bir gökyüzüne bakmanın mutluluğu
bir bardak çayın dibini görmenin
bir kadeh içkinin evrenini paylaşmanın
onurlu ve şerefli acısı
nadide bir acısın ki
ellerin göğsüme bastırdığında
çıkan bütün solukların yakıcı seneleri
saçlarının kavgalı bir serseri okşayışı
oysa benim ellerimin sertliği dinginleştiriyor saçlarını
tanrıya da şükürler olsun
ellerini tutma fırsatı verdi bana
şükürler olsun ki sana
senin sayende tanıdım sigarayı
bu gece tüm içkiler benden sayın tanrı
bir şişe şarap en arka sokakta ki cesetlere
perdelerimin beyazlığı yeniyordu
savaşan güneşin ışıklarını
ve yine kazanıyordu seni düşünme isteği
gözlerimi kapattığımda karanlıkta patlayan
turuncunun gücünü alıyor senin hayalin
en uzun yollar bitiyordu
en kısa şiirler ölümsüzleşiyordu
trenler kalkıyordu kalbimin raylarından
martıların sesinde iniyordu sanki hayalin
ve ben. tıpkı beni bıraktığın gibi yarım bırakıyordum
yaşamayı.