evet dostlarım.ben 22 yaşında bi gibe yaramayan babasının gönderdiği parayla ayakta duran bi tipim. varlıklı denecek düzeydeki bir ailenin tek çocuğuyum. dışardan bakıldığı zaman mutsuz olmak için hiçbir neden yok yani. düşününce 19 yaşıma kadar herşey çok güzeldi lan. üniversiteyi kazandım başka bir şehire geldim. hayallerimdeki arabaya kavuştum. kilo verdim baya baya adam oldum ben havalarındaydım.60 kişinin 56 sı kız olan bir sınıfa düştüm hatta üniversitede. herşey elimin altındaydı. yeni arkadaşıklar kuruyodum öküz gibi para yiyip karı kızla gezip kafama göre yaşıyodum.ta ki bi anda sebepsizce bu kıza mesaj atana kadar.bir gün kafede yaktım sigarayı. facebookta kim açık bi bakayım dedim. ebru adındaki lise zamanlarımdan aşık olduğum ama beni zerre gibine takmayan o kızı gördüm. dershaneden tanıyodum kızı. böyle acayip havalı güzel hoş kızdı. online olduğunu görünce bir anlık özgüvenle nasılsın nabıyosun ya ne zamandır görüşmüyoruz diye daldım konuya. hatta 2 gün sonrasında memlekete dönücem buluşalım ayağı filan yaptım.1 sene önce selam vermeyen o kız buluşmayı kabul etti bi anda. hiçbişeyi gibine takmayan adamken bi anda heyecan bastı beni. hani zor olan herzaman daha caziptir ya o hesap kitlendim bi anda kıza.ha bide daha liseden giblenmemenin kuyruk acısı var.2 gün hiç geçmedi sanki. neyse buluştuk. herşey iyi güzel muhabbet sohbet filan. çok değişmişsin ya ayakları yaptı baya.2 3 gün daha sürekli takıldık aynı şekilde.ben farkında olmadan 2 günde kaptırdım kendimi buna. akşam eve gelince açıp fotoğraflarına dokunuyorum filan baya sardım yani.lan kaybedicek bişeyim yok diyip yapıştırdım teklifi. beklemiyodum ama kabul etti lan.o anki mutluluğu unutamam.o güne dönme şansım olsaydı keşke.hem nerden bilebilirdim ki o kızın tüm dünyam olucağını ve hayatımı gibiceğini