O keyifsiz toplaşmadan sonra evlere diye gittik, ama benim içimdekiler, kemiriyorlardı adeta beynimi, ne yapıcaktım ben, ne yapmam lazımdı, begume teklif etsem ne kadar surdurebiliriz, tekrar aynı düzeyde arkadaş kalabilir miyiz? tonlarca soru vardı aklımda. yaktım sigaramı denize karşı, tutturuyorum dumanları, affedin diyorum ciğerlerime, bunu yapmazsam rahatlayamam. sigara dumanı, benim akıtamadığım gozyaşlarını anlatır, bilmeç başkası içinde oyle midir. ama şöyle bişe var benim tipim, sigara içtiğime inandırmayan tip mesela nasıl anlatayim hani bir adama bakarsınız kesin kurtlar vadisi pusu izliyor dersin diğerine bakarsın kiraz mevsimi izliyor dersin, ben kirazı izleyen tiptenim, karizmatik ve tatlı oldugumu söylerler. yani mafya babası gibi bir tip yok, bana göre tipte yokta neyse.