Askerlik yeni bitmişyi, memlekete dönüş atm de sıra bekliyordum. Önümdeki üniversiteli arkadaşlar gülüyorlar, eğleniyoralrdı. Hayat tozpembeydi onlar için. Hayattan, her dakikadan şu gibtiğimin sırasında beklerden bile zevk alıyor gibiydiler. Bense askerden yeni gelmiş sivil hayata alışmaya çalışan yalnızlığın üstüne çöktüğü biriydim. Önümdeki çocuk hemen önündeki kıza birşey sormuş ve aralarındaki muhabbet ilerlemiş ve gülüşmeye başlamıştılar. Kıskanıyordum onları, yalnızlığıma küfür ediyordum tam sinirle sıradan ayrılacakken arkamdaki kız pardon kaleminiz var mı acaba sorusuyla beni adeta yerime çivilemişti. Uzun zamandır bir amlı görmeyişim bir kaç saniyeliğine şok etkisi yaratmıştı bende. Hemen cebimde bulunan kalemi çıkartırken bende muhabbet kurabilirim umuduyla buyrun diye gülümseyerek uzatmıştım. Kız Teşekkürleer! derken birden refleksif olarak hazır ola geçip Saol!!! diye bağırınca herkesin sesi bir anda kesilmiş bana dönüp bakmaya başlamıştı. Kız korkmuş ve bir kaç adım gerilemişti. Ben ise yine bulunduğum yalnız dünyaya dönmüş ve suratımı asarak sıranın bana gelmesini beklemeye devam ediyordum...