tamam anladım ama diyorum ki zaten hayat da o hedefleri gerçekleştirirken yaşadığın mutlulukların bütünüdür. o istediğin arabayı aldığın an, aşık olduğun kişinin senden hoşlandığını öğrendiğin an, ilk maaşını kazanıp arkadaşlarınla bir mekanda kutladığın an vs... uzar gider.

hedefler olmasa mutluluk oluşmaz, evde bütün gün oturarak mutluluk gelmez insana. o sonu gelmeyen hedefler bunun için lazım zaten. sen direkt büyük resme bakıyorsun, hayat herşeyi aşama aşama yaşarsan tat alınacak birşeydir, senin dediğin gibi düşünürsek nasıl olsa zaten bi gün ölücez deyip intihar etmek de mantıklı gelebilir.

sadece mutlulukların değil mutsuzlukların da bütünü hayat. nihilizm de bunu savunur zaten bi bakıma aslında. öyle kör bi "hayat taktan, anlamsız, çok kötü, hadi intihar edelim" kafası değil de daha gerçekçi bakma oluyor. ilk maaşını kazanıp arkadaşlarınla bir mekanda kutladığın anla birlikte işsiz geçirdiğim 2 sene de hayatın kendisidir. zaten bunu idrak ettiğinde oturup de en ufak bir dertte karalar bağlamıyosun. hayat bu hani. hayat sadece mutluluk değil, hepsi. sadece mutluluk olan yerde hayat yoktur bana sorarsan. ki zaten o da mutluluk olmuyor kanımca. mutluluk dediğinin anlamı mutsuzluklarla birlikte ortaya çıkıyor. hiç mutsuz olmamış insan mutluluğun tarifini ne kadar yapabilir? benim için mutluluğun kendisi hayatta kalmak aslında, iyisiyle, kötüsüyle. tabii atıyorum kasları eriyip yatakta ölümü bekleyen bir hasta olmadığım sürece