otobuste yer vermedigim yasli kadin babannem cikti

bugün birkaç işimi halledip otobüste oturabilme ihtimalimin oldugu ilk durağa kadar yürüdüm. şansıma fazla kalabalık değildi ve tam orta kapının solundaki koridor kısmında yer bulabildim. otobüs yavaş yavaş dolmaya başladı tabii..

epey yorgundum, hava sıcaktı ve son durağa kadar kimseye yer vermeyeceğime dair içimden yemin etmiştim..

2 durak sonra epey yaşlı gözüken ve bir ölü gibi yürüyen kadın otobüse ön kapıdan bindi. hemen yüzümü sol elimle kapattım ve uyuyo taklidi yaptım. yüzünü seçememiştim. otobüs yaşılardan oluşuyordu ve kadın zannediyorum umudunu bana bağlamıştı. geldi ve dibime kadar girdi.

"ahh uhh" sesleri çıkarıp bir yandan da dengesini kaybediyormuş ayakları yapıyordu yanı başımda. böyle şeylerden nefret ettiğim ve otobüse binen yaşlıları tuhaf bir kin beslediğim için hiç oralı bile olmuyordum.. uyku taklidine devam ediyordum.

bu şekilde son durağa kadar tıngır mıngır geldik..

gözlerimi açtım, ayağa kalktım ve bir de ne göreyim: o yaşlı kadın, baba annemin ta kendisi. babaannem de beni yeni farketmişti. gözlerimin içine baktı ve:

"boynun devrilmeye e mi, bir kalkmadın yerinden hayvan herif."

nasıl utandım anlatamam. bu utançla eve gidemedim ve babaannem bu olayı kimlere anlattı bilmiyorum.