çevrenin gördüğüne göre asıldan ben görünmüyorum bile 18 yıldır yaşadığım mahalledeki sokaktaki insanları bile tanımıyorum azik olmadım ama karektirim böyle bilmiyorum ben kendimi hayelet olarak tanımlıyorum varlığım bile tüyden farksız aslında çevre göre bende önemsemiyorum belki diyorum şimdi önemsenmiyorum görünmüyorum 18 yıldır oturduğum sokaktaki marketçinin adımı bildiğinden şüpheliyim ama ya gelcekte diyorum ya bişeyler olur ya şöyşe olursa ya böyle olursa diyede düşünmekten alakoyamıyorum kendimi işte böyle akıp gidiyor hayatım babam küçükken piskatriste zütürdü normal davranmıyordum zaten o yaşlardada artık doğru yazdımmı onu bile bilmiyorum hatırladım birşey var oda oğlun obsesif dedi ama pek bi önemi yok bilsemde hatatım gibikliğinden kurtulacak değil ya bende işte yanlığımı avantaja dönüştürmek için hertürlü bilgiyi okur ve izler hale geldim beynik okadar fazla şeyi sorguluyordumki örnek ise sınıfta kaşar diye hitap edilen bi kız vardı ama pek umrumda değil okızın öyle olduğunu öğrendiğim günden 1-2 gün öncesinde aids ve hiv le ilgili şeyler okumuştum kızın benim çevrende olduğu zaman yaptığı her hareketi takip etmeye başlamıştım kızın bi dokunduğu sıra varsa ona dokunanların kim olduğunu belirleyip kendimi koruma altına aldığım anlar bile olmuştu işte yanlız olmanın avantajı kimseyse konuşmuyordum ve kimse benimle konuşmadığı için temas da olmuyordu ama sabahları en azıdan günaydın demek için 1 kaç kişiye günaydın diyordum