bu arada bizim marketçi dayı beni işten çıkarmıştı. sebebi ise daha önce başına böyle bir şey gelmemiş. şimdi benim yüzümden marketi saldırıya uğramış. bi daha böyle bir şey olursa millet gelmezmiş. para kazanamazmış. abi para lazım ben işimi aksatmadan yapıyorum zaten hakkımdan fazlasında gözüm yok. işten çıkarsam parasız kalırım o yüzden geçimim zorlaşır hatta geçinemem iş lazım bana dedim. kusura bakma ben bunu göze alamam dedi. ne diyeyim... tamam abi dedim . içimden giberim senin marketini dedim ama anca içimden derim. dayıdan korktuğum için değil. ekmek yedik sonuçta iyi kötü. şimdi nankörlük olmaz. ama kızgınlığımıda bi şekilde atmam lazım. o yüzden içimden küfür ediyordum dişlerimi sıkıp dudaklarımı parçalıordum o kadar. evet beyler.. gene kaldık çulsuz amk. şimdi bide ordaki ortamıma alışmıştım. e herkes tanıyordu az çok. rahatım iyidi yani çalıştıktan sonra sıkıntı yoktu. hayatımın kalanını o şekilde geçirmeyecektim ama askerliğe kadar en azından geçinmem lazımdı. o günlerde kalan 3 kuruş parayla geçinmeye çalışırken telefon çaldı. dünya dönüyordu, birileri gidiyor birileri geliyordu. bu sefer benim dedem di dünyaya gözlerini yumacak olan.. apar topar gittim hemen. hastane ortdıbını biliyorsunuz işte. başında bekleyenler, dışarıda asık suratlar, içeride ağlayanlar gözler. hastaneye girdiğim gibi içerideki o 'hastane kokusu' var ya. onu oldum olası sevemedim. nefret ederim amk kokusundan. yazarken bile geldi şimdi burnumun ucuna..