Ondan sonra farklı işlere yöneldim. Olmadı. Simit falan satayım dedim. Yemedi. Açık açık Söyleyeyim ya da çok utandım beyler. Hafta sonları arkadaşlar genelde evlerine gidiyorlardı. Ben evde yalnız kalıyordum. Hani meşhur laf vardır, erkek adam ağlamaz diye. Ben evde bağıra bağıra ağladığı mı Hatırlıyorum. Anıra anıra ağladığımı Hatırlıyorum. Polislerin şikayet üzerine gelip sorduğunu Hatırlıyorum. Yok abi öyle bişey, benden başkası yok evde. Der yollardım. O an için bile rol kesiyordum. Erkek adam Ağlar. Ama kimse yokken Ağlar. Dışarıda, herhangi bi zor koşulda ya da her hangi bi güç durumda olayları idare edebilme yeteneği çok Yüksektir bu insanların. Ama yalnız kaldımı Ağlar. Amk hayatı ne istiyorsa artık bizden. Toplumun genel bi yapısı vardır bu hiç değişmez. Aile akraba çevre Eş dost. Farketmez. Bi kalıba sığacaksın. Mecbursun. Yoksa seni ötekileştirirler. Bu hiç değişmez. Ama ben onuda yapmadım. Evet köpek gibi Ağladım ama kendim olmaktan vaz geçmedim. Neyse konumuza Dönelim. Bunları Yaşadıkça artık ne iş olsa yapayım kendimi kurtarayım derdindeyim. Bi gün pazarda ( üni nin bi kaç km ilerisinde yerleşim vardı) bi teyzeyi limon satarken gördüm. Filelerin içinde vardı bide tezgahta. Baktım bu işin uğraşı yok, kıvırırım ben bunu. Teyzeden bende toptan aldım kalan bi kaç Kuruş paramla. Şimdi bi tezgah Tarzı bişey ya da büyük bi kumaş parçası bi kaç plastik kasa bulup satmaya başlayabilirdim.