panpa aynı dert bende de olduğu için hepsini okudum amk. ama sen benden daha şanslısın ben 22-23 yaşımın arasındaki geçiş döneminde farkına vardım hayatın gerçeklerinin. yani senden biraz daha geç.

istemediğim fakat ancak kazanabildiğim gereksiz 2 yıllık bir bölüm okudum şuan bir taka yaramıyor. açıköğretimden 4. sınıfta devam ediyorum. o da bir taka yaramıyor. evlilik ve aşk senin taktığın kadar takmıyorum. sosyal açıdan mükemmel bir hayatım var diyebilirim çevremdeki herkesin özendiği bi sosyal ortamım var. fakat ben de bunlara doydum.

ben başarıya , mesleğe , itibara , saygınlığa , paraya , kariyere aç'ım..

ve bugün 24 yaşındayım hâla bir tak olamadım...
yaklaşık 11 yaşımdan beri babamın zorlamalarıyla eziyet çekermişcesine saçma salak amelelikler yaptım yaz tatillerinde.

lise son sınıftan beri part time çalıştım. hep ezildim amk hep ezik yetiştim. ve bunların bana verdiği zararı yeni yeni anlamaya başladım. ve en son yaptığım iş olan vasıfsız bi işi bunu anladıktan sonra hemen bıraktım. şuan işssizim ama vasıfsız bi işe asla girmem.

ve babamın sürekli , yegane söylediği cümle verdiği nasiha ; insanlar üzüme benzer ezilmeden pekmez olmazlar...

babamın bu lafının yanlış olduğunu fark ettiğimden beri babamı giblemiyorum...

şu hayatta en ama en önemli şey ailedir arkadaş..

vay amk çok uzun oldu be neyse panpa okursan devam ederiz. okumazsan da daşşağın saolsun.