Bu gibiş süresi normalde 50 küsür gün sürer bilen bilir. Ben 10 günü ya geçtim ya geçmedim gençler aileme ağlaya zırlaya aldırdım kendimi okuldan. parayı ödeyecek durumumuz vardı. bu 10 gün içerisinde öyle bir kilo vermişimki derim kemiğime yapımışmış. pantolanlarım kemerle dahi durmuyor üzerimde. Döndüm memlekete artık sivildim görünüş olarak sadece. ilk işim asiyeyle görüşmek oldu. Eve gel evde görüşelim dışarıya çıkmak istemiyorum dedim iskeletor gibiyim amk kafa üç numara olabildiğince zayıf bir adam olmuştum insan içine çıkmaya utanıyordum. illa dışarda görüşücez dedi. çıktık buluştuk. Bak dedim insan içine çıkacak halim yok kafam desen normal değil bana bir hafta 10 gün ver kendime geleyim yaşadıklarımı atlatayım vucudum kendini toplasın. Ama yok asiye başka bir dünyada. Hırçındı asiye ama hoştu hırçınlığı. iki eliyle yumruklar atıyordu göğsüme "niye bıraktın o şehri ben hep orayı yazdım yalnız kaldım şimdi orda, ayrılmak istiyosan onuda şimdi söyle" diye. "derdini gibeyim senin ben ne diyorum sen ne diyosun be dedim bırakcak olsam gelir gelmez görüşelim demezdim sana, yıllardır istmediğim bi yerden kurtuldum hayatımın dönüm noktalarından birindeyim şu an napcağımı bilmiyorum bir hafta sonra konuşalım" dedim gitti asiye. iki gün hiç haber yoktu ondan, bekledim aslında bi mesaj bekledim arar diye bekledim yoktu. iki gün sonra annesi geldi konuşmaya, konuşalım oğlum dedi.. Yatağa düşmüş asiye sürekli ağlıyomuş. "keşke böyle akraba gibi kuzen gibi kalsaydınız hiç böyle olmasaydı çok üzgün asiye" garip bişeyler hissettim ama bilmiyorum ne olduğunu. "teyze ben ona git demedim bitti demedim ben hala bu ilişkinin arkasındayım" dedim. Annesinden duyduklarından mıdır bilmiyorum ama asiye nerden bulduysa bu cesareti "kanka" ayağına takıldığı "eski sevgilisiyle" fotoğraflar paylaşmaya başladı. benim kulağımada bir şekilde onunla tekrar başlamış bilgisini ulaştırdı. Ama bana söyleyen arkadaşı bunun bir oyun olduğunu benim canımı yakmak istediğini söylemeyide ihmal etmedi. Bazen gözüm karadır aradım bunu direk bittiğini söyledim, oyun olduğundan haberim yokmuş gibi davrandım. Ama ben zaten kötü iken hala canımı yakmak isteyen bi karakterle işim olmazdı. Bitti dedim bitti, yine hiç bişey hissetmiyordum. üzülmedim lan resmen, üzülmek istiyordum rahatlardım belki ama sinirliydim sadece kaskatıydım...
ertesi gün msn de konuşmaya başladı. "bu bi oyundu desem çok pişmanım desem dönmez misin" bana yazdığını hatırlıyorum konuşmanın biyerinde. Şalterler attı amk. aradım telefonla ağzıma geleni saydım. Asiye mevzuu burda kapanmıştı benim için artık. Yada ben öyle sanıyordum...