akşamları eve dönerken hep çay içme isteği olur bende, geçen yine eve giderken çay içesim geldi cepte para da kalmamış hiç. napsam ne etsem derken beynimde hemen şimşekler çaktı, akabinde yolumun üstündeki kebapçıya girdim. köşede biyere oturdum garson geldi, 'evet abi ne istersiniz' dedi.
'bi arkadaşı bekliyorum kardeş' dedim.
'tamam abi çay içer misin çay ikram edeyim' dedi. işte beklediğim cümle buydu, hücrelerim sevinçten birdir bir oynuyordu resmen.
biraz düşünüp garsona, içesim yok ama senin hatrına içerim bi bardak bakışı atarken, aynı anda 'iyi ver bakalım bi bardak' dedim.
o sırada telefonla mesajlaşıyormuş gibi yapıyorum tabi.
neyse çay geldi içmeye başladım, bitmesine yakın telefonla konuşuyormuş gibi yapmaya başladım ki bişey oldu sansınlar, 'nasıl olur ya, ciddi misin sen, nerdesiniz' falan diye bağırıyorum telefonda. o sırada garson geldi 'abi bişey mi var' falan diyo.
'kardeş acil işim çıktı gitmem gerek' dedim.
garson buruk, restoran sahibi feryat figan, müşterilerin gözünde birer damla yaş.
'hakkınızı helal edin dostlar' diye haykırdım
hepbir ağızdan 'helal olsuuun' diye bağırdılar.
'tekrar görüşeceğiz dostlar, bana kısmet olmadı, siz benim yerime de yiyin, ama gün gelecek ben de o masada karnımı normal insanlar gibi doyuracağım, afiyet olsun hepinize' diye seslendim.
herkes salya sümük, garson bana sarılıyor 'abi nolur gitme', arkadan lahmacun ustası elinde tırnak pideyle ağlaya ağlaya bana koşuyor 'al abi yolda yersin' diye. neyse sarıldık koklaştık falan derken restorandan çıktım koşa koşa eve gittim. az bi yoğurt vardı onu da pideyle gömdüm amk.