o ana kadar duygusal hiçbir şey hissetmemiştim... ancak veda zamanı anlayabilirsiniz gerçek duygularınızı.. ben de orada öğrendim..
gittim resepsiyona kolamı aldım oturdum..
babam annem oradaydı.. defnelerin ailesinin gelmesini bekledik..
çok geçmeden annesi babası göründü.. ve arkadan defne suratı asık, ağladı ağlayacak karşımdan geliyordu... yapmaaaaaaa ulan ya zaten duygusalım.. ağlarsam rezil olurum...
yapma sakın ağlamaa...
zaman geldi çattı ve vedalaşmamız gerekti... teker teker defneyi sona bırakacak şekilde herkesle vedalaştım.. en sona defne kaldı...
o an.. hani bir cam fanus olur ya içindesiniz.. ses yok kulaklarım duymuyor...
gözleri hala aklımda.. geldi geldi önümde durdu... bir sarıldı bana..
ben hayatımda böyle bir sarılma yaşamadım... hatta dur lan noluyo dicektim
diyemedim oysa ki baya mutlu olmuştum.. sanki o bana karşı bir şeyler hissediyordu..
ney ben mii.. yooo yoooooooo demekle geçiştiriyorum kendimi...