@6 panpa denedim o olayı beceremiyorum çok yapmacık oluyor ki karşıda ki de anladığını belli ediyor yeni tanıştığım insanlarla konuşmakta sıkıntı çekmiyorum ama zaman geçtikçe kopuyorum onlardan tabii ki kullanıp atılmış hissetmeleri doğal ki nefret edebiliyorlar ilişki ilerledikçe sıkılıyor gibi oluyorum sanki ilerlemesini istemiyormuş gibi ve yapmacıklaşıyorum ve en kötü yaptığım işlerden biridir yapmacıklık iki türlüde hem ben hem o uzaklaşıyoruz birbirimizden... bu hayatta sevdiğim biri varsa oda anamdır devamlı sarılırım ama zamanında benden çok şey bekliyordu tek ilişkilerim değil her şeyden bir süre sonra sıkılırım bu yüzden hep eleştirir beni bazen duymak istemediğim diyaloglara kulak misafiri olurum baba işi ise karmaşık aslında tüm bu depresyon işleri 6 sene önce iflas etmemizle başladı hayatımın baharı o zamanlar özgüvenimin doruk noktası sevgilimin olduğu arkadaşlarımın iflas edince şoka uğradım asosyallikte o zaman başladı zaten üstüne gelen maddi sıkıntılardan tut manevi sıkıntılar ölümler olsun yediğim kazıklar olsun derin yaralar bıraktı bende bu hale gelmemdeki olaylar zinciride öyle başladı babama kızmıyorum tabii ama yinede sanki derinlerde hep suçu onda arıyormuşum gibi gün geçtikçe sanki kabul etmek istemesemde saygım azalıyor gibi ama bu işler onun yönünden iyi gitti gibi zamanında karı kız şehvet dışında başka şey bilmezdi ailesinide pek umursamazdı şimdi bile belli etmiyor ama bize karşı tutumu çok değişti çocukları deyince akan sular durdu resmen belli etmiyor ama duygusallaştı arada yakalıyorum o anları * babamla yinede işler karmaşık istemiyorum ama öyle olmak zorunda gibi