Buyur panpa bi sen takip ediyosun canın sağolsun

Bıçağı kafasından geri alma gereği bile duymadım ve o anda yere yığıldı. Herkes bu sefer korkmuş gözlerle bana bakmaya başladı.Tam o anda kapı birden kırıldı ve önündeki eşyalar yere düştü. Pisliklerin hepsi üstümüze doğru koşmaya başladılar, kadın hemen koşun diye bağırmaya başladı fakat kapının orda duran biraz kilolu adam direk onlara yem oldu.Tam koşarken hastanenin içinde yine o siyah kapılı odada gördüğüm şeyi gördüm fakat yine sadece bacaklarını görebiliyordum. Sonra hemen Berenin kolundan tutup koşmaya başladık. Demir kapıya kadar koştuktan sonra hemen açıp dışarı attık kendimizi. Demir kapı ve duvarlardan dolayı hiç biri dışarı çıkamadı, zaten geride birkaç kişi bıraktığımız için birkaç parazitli onları hallettiklerinden kapıya kadar sayıları azalmıştı. Kapıdan çıktığımızda ben, Beren ve kadın sadece hayatta kalabilmiştik.Kel huur çocuğu yüzünden grup ölmüştü.
Hava aydınlanmaya başlamıştı ve biz doğru düzgün uyumamıştık bile. Hemen bir plan yapıp burdan gitmeliydik yoksa sonumuz bahçedeki huur çocuklarından farklı olmazdı. Aklıma eve gitme fikri geldi fakat yine riske giremezdik. Yemeğimiz ya da ateşli silahımız yoktu sadece bıçağımız vardı ve bıçakla o kadar riske girmek istemediğim için hiç konusunu bile açmadım.
-Biraz ileride il karakolu var çocuklar, eğer çok geç değilse oraya gidip bizi korumaya yeticek silahları alabiliriz.
Kadının fikri hiç kötü gelmedi hem silahımız olursa annemi görmeye bir o kadar daha yaklaşmış olucaktım.
-Evet gayet güzel bir fikir fakat ya bizden önce davranan birileri olduysa?
-Hayır sanmıyorum hem giren olsa bile silahlar güvenli odada tutuluyor yani yerini bilmeleri gerekiyor.
içim biraz olsun rahatladı, Berene baktım fakat hiç sesi bile çıkmıyordu, beni ilk bulduğu gün sanki başkasıydı.
Karakola gitmek için yola koyulduk ve yavaş yavaş, fark edilmeden ilerlemeye başladık.