panpalar kendimi son zamanlarda inzivaya çektim ve hayat üzerine düşünmeye başladım. aklıma takılan ilk konu mutsuzluk sebeplerim oldu. bu konu üzerine düşündükçe mutsuzluğumun birincil sebebinin başkalarının elindeki şeylere sahip olmayışım olduğunu idrak ettim.

param yok fakir sayılırım. ailemle aram iyi değil artık ayrı gayrıyız. arkadaşım yok sayılır. sevgilim yok, zamanında oldu ama 2010 da kaybettim toprağı bol olsun. herhangi bi yaşam amacı da göremiyorum açıkçası. hedefim yok.

ama işte bu kodumun dünyası insanı illa bir kıyaslama mantığına itiyor. hani başkalarında varsa sende de olmalı diye bi düşünce hakim oluyor insana. ama şu bir gerçek ki bu pek mantıklı değil. çünkü herkes eşit şartlarda yaşdıbını sürdürmüyor. doğuştan gelenlere ve gelmeyenlere yapılabilecek fazla bişey yok.

velhasıl naçizane tavsiyem başkasının elindekilere sahip olamadığınız için kendinizi üzmeyin çünkü zaten yapılabilecek bişey yoksa hiçbişey yapmamak en iyisi. kendinizi üzmek sorunu daha da artırmaktan başka bi işe yaramıyor. başkasının elindeki şeylere iç geçirip kendi elinizdeki mutluluk sebeplerini bir kenara atmayın. insan kendine yetebilen bir varlıktır.