beni yoran hayata karşı son yazılarım

Ben insanları saydım, sigaralarımın izmaritlerini biriktirdim Bahar geldi ve gözlerini kısarak bana yaklaştı:

"neden burdasın?" dedi
"ne demek neden burdasın?"
"Aysar tartışmayı kaldıracak durumda değilim"
"öyle mi, peki ne zaman müsait olursun paranı verince mi?"
"ne saçmalıyorsun sen?"
"her şeyi biliyorum"
"neyi biliyorsun?"
"nerden geliyorsun?"
"hastaneden!"

dedi ve önüme fırlattı eczane poşetini. Sonra evin girişine oturup ağlamaya başladı. O kulüpteki huur çocuğunun gırtlağına sarılasım geldi ama suç ondan çok bendeydi öyle sinirlenmiştim ki onun söylemesini beklememiştim Baharın sözleri beni iyice deliye çevirmişti. Yanına oturup yüzüne yapışan saçları sıyırdım.

"her şey için özür dilerim, ağlama hadi ciddi bir şeyin yok değil mi?"
"dün... "
"evet dün?"
"ağızım kanamıştı ya... "
"evet?"

Meğer ağızı kanayan ben değilmişim ama sarhoşken gerçekten benden geliyor sanmıştım...

"ben kronik hepatit hastasıyım ve muhtemelen dün sana da bulaştı sana söylemem gerekirdi ama düşünecek durumda değildim o güne kadar seni kendimden uzak tuttum yani fiziksel olarak uzak tuttum. özür dilerim"
"hepatitsin ve alkol mü içiyorsun eğer bilsem sana engel olurdum"
"beni boşver senin bir hastaneye gitmen gerek"
"burada gidemem biliyorsun"
"Aysar ben bugün hastaneye yatıyorum eşyalarımı almak için geldim"
"pekala abine haber verdin mi?"
"evet haberi var"
"ben seni beklerim"
"senin Türkiyeye gitmen gerek"
"birkaç gün daha burdayım"
...

Lazım olacak kıyafet çamaşır topladık evden çıktık bir taksi çevirip hastaneye gittik. Bahar'ı bir odaya yatırdılar. Bütün gece uyumadan onu seyrettim. Uyandığında elinden tuttum "her şey düzelecek" dedim "her şey düzelecek.." her zaman bir yolunu bulup yaşamıyor muyduk her şeye rağmen?