baba

dünyanın en iyi babasına sahiptim. işten sonra kardeşim ve benle oyun oynar, bizi severdi. ilk okuldayken bir gün okuldan eve geldim. Annem çok sinirliydi. Ne olduğunu sorduğumda. Babamın bizi bıraktığını, başka bir kadınla olduğunu söyledi. Başka çocukları olduğunu bile söyledi.

Hiç bir şey anlamadım. Babam kesinlikle böyle bir şey yapmazdı. Odama gittim 5 saat sonra babamın bir daha geri dönmeyeceğini anladım. Gerçekten üzgündüm. Ağlıyordum filan.

Bir ay geçti babamdan hiç bir işaret yoktu. 3 ay sonra üzgünlük yerini nefrete bıraktı. Nasıl elveda bile demeden gidebilir diye düşündüm. Yıllar böyle geçti onu unutmaya başladım.

Bir gün beni halam aradı babam kanserden ölmek üzereymiş. gibimde bile olmadı. Sonuçta o bizi unuttu.

sonradan kız arkadaşım hastaneye gidip babamı görmem gerektiğini söyledi. Ben de gittim. Herkes oradaydı. Annem bile. herkes ağlıyordu. Babam daha yeni ölmüştü. Umrumda mıydı? Hayır.

3 gün sonra annem bana bir sepet dolusu mektup getirdi. Bunların babamdan olduğunu ve mektupları bana vermediği için üzgün olduğunu söyledi.

Kalbim bir anda sıkıştı. Sonrasında tam anlamıyla çıldırdım. Annemin suratına yumruk attım. Mektupları gözyaşları içinde okudum.

Sonra boşaltmak için babamın dairesine gittim. Başka bir aile filan yoktu. bir kişilik stüdyo daireydi. sadece bir yer yatağı vardı beyler. Ve yer yatağının biraz ötesinde. dıbına kodumun yatağının ötesinde benim, annemin ve kardeşimin fotoğrafı vardı.