yapayalnız çürüyormuşum gibi hissediyorum. içimi ısıtan tek bir hayal kalmadığı
anda nefesim daralıyor. hayalsiz yaşayamam ki demek gerçeklerin inanılmaz kısıtlı oluşunu değiştirmiyor.
haliyle insanın hayal gücüde nasibini alıyor bundan.her neyse kendi yalnızlığımdan dem vurucağıma aklımda
uçuşanlara yöneleyim düşüncesi yakalayıp somutlaştırmak için yeterli bir sebep değil.tam olarak bu yüzden de
ortaya hiç sistemli bir şey çıkmadı bugüne kadar. çıksa neolacağdı ki diyerek fanusumda bir sigara daha
yakıyorum. yalnız olmakla yalnız hissetmek arasında ki ince çizgiyi bütünüyle kavradım artık. sahi ne zaman
tam oldum ki ben cümlesini kurmaktan heder ettim onca birikmişimi onca yaşanmışımı.ben ara ara yalnız hissederim.
yalnız mı bırakırlar yalnız mı kalırım bilemedim ama ben ara ara hatta sıklıkla yalnız hissederim.
bazen öyle yalnız hissettiğim oluyor ki midemin bulantısı yüzüme vuruyor sirke satıyorum duvarlarıma.
birgün yıkıcam o duvarları. yıkıcam ve susturucam her pazar kafamda çalanı. kıskançlığımıda konuşucam
aşkımı da anlatıcam derdimi de sevişmem gerektiğini de.ne anlatmam gerekiyorsa anlatıcam söz veriyorum.
ama sabahları olmaz. sabaha karşı 4 gibi gel. çay da var merak etme.ne gibime.sen çay sevmezsin ki.
severmiş gibi yaparsın bana.bu başka mevzu kurcalamayayım.