Bazen kendinizi birakmaniz gerekir beyler. Yuvarlanan bir taş gibi. Hayat bazen ipleri elimizde tutmaya calistigimiz icin incitir bizi. Gerçi bir hayalet ne kadar uğraşsa da ipleri eline alabilir mi dostlar?
Ne aciydi degil mi? Kimse tarafindan taninmamak, kimsenin konusmamasi. Biriyle konusurken heyecanlanmak. Duyulmamak. giblenmemek. insanlarin egosuna sovdugumuz zamanlar. Ve birde kacinilmaz bahanemiz var,
Hadi hep beraber tekrar edelimmi *
"Birgün kas yapicam, cok guzel pahali bir takim giycem. Kaliteli berberlerde tiras olcam. Okadar yakigibli olcamki, beni reddeden ,giblemeyen kizlar pisman olacak. Beni kucumseyen bu huurcocuklari bana hayran hayran bakacak. Hepsi benle arkadaş olmaya calisacak... "
Bu sekilde uzardi degil mi?
Hep hayaller kurmadik mi dostlar? Gece yatagimiza yatip dakikalarca o istedigimiz kisi olmadik mi? Gozumuzde buyuttugumuz o kizi, agacin dibinden alip en yuksek dallara koymadik mi? Hayallerimizde birlikteydik iste. Cunku ayni daldaydik. Ama gercekte malesef basit kizlar agacin dibinde mantar misali kaldilar beyler. Evet, ailemizden büyük bir sevgi gormedik. Tamam, bizim icin herseyi yaparlardı sonuçta. Potansiyel bir sevgi vardi. Ama hep oyle kaldi. Babamiz bizi kolumuzdan tutup erkek erkege gezmelere goturmedi. Bize "erkek"olmayi ogretmedi. Bizde evde annemizin komsularla yaptigi dedikodulari dinledik. Örgü örmeyi merak ettik. Pasta yapmak istedik.
Kadinlar tarafindan yetistirilmis bir erkek nesliyiz beyler. Kadinlari aslinda cok yakindan taniyoruz. Ne kadar basit yapili olduklarini cozmek aslinda cok kolay. Neyse, biz hayalperestlerin hayalleri yeterliydi.

Peki hayat boyle gidecek mi beyler?
Sence hayallerle, birgun bunlari yapacagimla nereye kadar degisim devam edecek?
Sana soyleyeyim mi; birgun uyanacaksin ve artik boyle olacagim dedigin sey sana mantiksiz ve gereksiz gelecek. Unutup gecmeyi deneyeceksin. Hep boyle olmadi mi?
Cunku hayatta , istediklerimizden ve hayallerimizden daha onemli seyler vardi her zaman. Bu bir okul yada sinav yahut is olabilirdi. Ve burada birkez daha anladik ki, sahip olduklarimiz tekrar tekrar tekrar tekrar tekrar bize sahip oluyordu. Ve dibe vurmadan ozgurluk kanatlarini omizlarimizda cirpamayacaktik.