o an yine bu fıkırın üstüne süper egom araya gırdı ve bıraz kendımı gaza getırdım ben bunları dusunebılıyorum ama ne babam nede baska bırı bunları dusunemıyo dıyodum konustukca kafamdakı her fıkre eşit derecede şans verme fıkrını övüyodum inanıyodum ve bu benı cok mutlu edıyodu kafam uçmuştu bı suru sey gecıyodu kafamdan sonra aklıma ayşenın babasının yaptıgı o puştluk geldı babasına tekrar zütlük yapmalıydım ezmelıydım onu benim yüzümden daha dogrusu onun kaşar kızı yuzunden benım babam ezılmıstı o adamın karşısında kimse babamı ezemezdı