beni yoran hayata karşı son yazılarım

Sabah uyandığımda içimde bir sıkıntı vardı. Telefonumu aldım hemen Bahar'ı aradım. Açmadı. Dün gece pijamalarımı giymemişim olduğum gibi fırladım dışarıya Bahar'a koşuyorum onu gece yalnız bıraktığım için çok pişmandım, hiç olmadığı kadar pişmandım. Evin ziline dayadım parmağımı, yok açan hiç kimse yok. Cep telefonumdan da arayamıyorum yurtdışına kapalı hattım, öylece oturup kaldım kaldırımda. Bir süre düşündüm, kulübe gidip Bahar'ı sorabilir miydim yani Türkçe bilen biri var mıydı acaba? Oraya kadar da yürüdüm. içerisi çok sakindi. Barmene yürüdüm

"Türkçe biliyor musun?"
"... "
"Türkçe bilen biri var mı sevgi koydımun mekanında?!"
Bir herif arka taraftan geldi ve:
"sakin ol delikanlı, bir sorun mu var?" dedi.
"Bahar'a ulaşamıyorum"
"onu nerden tanıyorsun?"
"arkadaşım"
"nerde olduğunu bilmiyorum dün gece gelmedi"
"evet çünkü izinliydi"
"izin mi, yo hayır yazın kimse izinli olamaz"
"evde de yok nerede bu kız"
"bak işine karışmak istemem ayrıca Bahar sana ne dedi bilmiyorum ama onu merak etmemelisin işi olabilir"
"neden bahsediyorsun?"
"eskort ne demek bilirsin heralde, yani daha fazla üzülme diye diyorum"

Hiçbir şey söyleyemedim sadece sustum öylece kaldım. insanları birilerinin söylediklerine göre yargılamam ama çok gerçekçi konuşuyordu herif. Daha fazla dursam gözlerimden yaşlar dökülecekti tekrar yürüdüm Bahar'ın evine. Kapıda oturdum sigaramı yaktım. Baharı bekledim daha çok sigara yaktım.