Geldi , plan tıkır tıkır işledi , videoyu izledi , kağıtları görünce gözleri doldu , videoda zaten ağladı. Final kısmında odaya ben girdim , diyorum heralde boynuma sarılacak ve herşey düzelecek. Ama hiçbir şey öyle olmadı. Odaya girdim , gözleri yine şişti , ağlıyordu. Ama yerinden kalkmadı. Ben geçtim oturdum odaya , o ayağa kalktı ve "Herşey bu kadar kolaymı" dedi. Başladı duvarlardaki kağıtları tek tek okumaya. Okudu , okudu ve okudu. En sonunda oturdu karşıma ve yine konuşmaya başladık. Herşeyi konuştuk , çocuğu zaten sevmediğini yalnızca ilgisi iyi geldiği için çıktığını söyledi. Peki biz dedim , biz ne olucaz ? Yanıt vermedi , ağladı. Videoyu tekrar izlemek istedi. Tekrar izledik , tekrar ağladı. Ayağa kalktım , buraya benim için gelmedin durmamın önemide yok dedim. Giderken gitme yanımda kal dedi ve elini uzattı. Dayanamadım elini tuttum , ayağa kalktı ve hışımla boynuma sarıldı. Huzurun , mutluluğun , aşkın eviydi belkide bu an. Ne mutlu bir an ! Sarıldı öptü , aylardır bunu istiyodum dedi , gözlerimin içine baktı , eskisi gibi olduk. Ee peki ne olacak dedim senden zaman istiyorum dedi. Sinirlendim , onu annemlerle bırakıp evi terkettim , kafam dağılsın diye sahile gittim. Defalarca kez aradı eve gel artık üşüteceksin diye. Eve gittim , konuşur sandım ama olmadı. Annemle konuştu , yanıma gelip herşey için çok teşekkür ettiğini söyledi , annemi sarılıp öptü ve bana bakmadan çekip gitti. işte yine bitiş , işte yine hüsran...