Kollarımın arasına aldım küçük bedenini. Cennet gibi kokan saçlarını doya doya çektim içime. Yarılmış alnının ortasına bir öpücük kondurdum. Koşarak iniyordum enkazın üstünden. Annesi kollarımda yavrusunu görünce haykırdı gökleri delen bir feryatla, “zeynebimmmmm!!!” Ambulansın ölüm fermanı olan siren sesi inletiyordu dört bir yanı. Kapıları açıldı. Zeynebin küçücük bedenini sedyeye yerleştirirken tüm sesler kesilmişti sanki, ne siren sesi, ne feryatlar.. Sadece bir ses duyuyordum. Cennet yeşili gözlerini yarım yamalak açarak gözlerimin içine bakıp, “geleceğini biliyordum” diyordu… Siren sesleri dağı taşı delerek, arkasından bir toz bulutu bırakarak süzülüp gitti gözlerimin önünden...

içimde eşi benzeri olmayan bir huzur. Kulaklarımda Alperin yanık sesiyle söylediği türkü. Önümde hudut yolu. Görevimizi yapmış, vatanımızın namusu hudutu korumaya dönüyorduk. Bilal nutuktan ezberlediği yerleri okuyor. Alper türkü söylüyor. Ben sigaramı yakıp, nöbet kulübemden cennet yeşili gözleriyle bana gülümseyen küçük zeynebi düşünerek, askere geldiğimde beni terk eden zeynebi hatırlayıp, haykırıyordum:

“VATAN SANA CANIM FEDA!”