cesaretimi toplayım kapıya yöneldim ayın ışığı üs katı aydınlatıyodu merdivenin ucunda bi gölge görmem ve kosarak geri dönmem 5 sn yeden az bi süreyi kapladı en fazla saat gecenin üçüydü ama ben coktan cıkmak için sabahı bekleme fıkrını kabul etmiştim sıra yanımdakıler ikna etmekteydi
+ beyler bence bekleyelım burda
-(ahmet) iyide ne kadar
+ gerektiği kadar amk
-(faruk) beni annemgil merak eder diyip ağlamaya basladı
hic teselli edecek durumda değildim sert bir şekilde
+bizimki etmez sanki amk baska caremizmi var
dedim ahmet ayaga kalktı hızlıca koşarak kacabılırız dedı
basta mantıklı gelmesede dakikalar geçtikce üstümdeki baskı artıyordu onları buraya ben getirmiştim bisey olursa vicdan azabından felan değilde suc bana kalabilirdi zaten ahmetin ailesi bana karsı tavırlı tamam dedim siz önden gidin ben hemen arkanızdayım ilk ahmet fırladı arkasından faruk onun arkasında samet en son hüseyin tam ben fırlıycakken etrafa bakındım loş ışığı siyahlığıyla ezen en az 2 bucuk metre bir gölge vardı o an aklımı yitirmediğime hayret ediyorum amk kostum ve camdan atladım düşmüştüm ama gibimde değildi koşarak ötekilerin yanına gittim herkesin iyi oldugundan emin olunca dağıldık