beni yoran hayata karşı son yazılarım

Sabah erken kalkıp onu beklemeye başladım. sadece bekledim zaten gece rahat uyuyamamıştım ne işim vardı ki bu daracık otel odasında? bir kız uğruna kilometreler katetmiştim değer miydi, şimdi olsa yeniden yapar mıydım? insan inanmadan yaşayamaz; inanmıyorum desen de inanmamaya inanırsın. Kimse kafama silah dayayıp beni buraya zorla getirmemişti; ben sadece inanmıştım. Ufacık bir sevgi zerresi kalbinizin anahtar deliğini tutturursa biriktirdiğiniz tüm sevgi sermayeniz oraya çıkar. Duruma kendiniz bile şaşırırsınız. En garibi de sevginin sahibi olan kişi -yani siz- sevdiği kadar sevmez kendini. Yemeyip yediren anneler gibi kalırsınız ortada.

iki kez kapıya vuruldu, kalkıp kapıyı açtım hemen dışarı çıktık. Yüzünde dünün mahçupluğu vardı (yani ben öyle düşünüyordum). Bir süre konuşmadık sonunda iki kelime ile suskunluğu bozdum:

"nereye gidiyoruz?"
"sahile yürüyelim"
"kahvaltı yaptın mı?"
"hayır, sen?"
"hayır"

Sanki yeni tanışan ve evi yakın olduğu için zorunluluktan aynı yönde ilerleyen iki insan gibiydik. "o zaman bir şeyler yiyelim" dedi. Bir lokantaya girip bir şeyler sipariş ettik.

"suskunsun bugün" dedim
"yorgunum biraz"
"kaçta gittin eve?"
"iki gibi"
"neden bu işi yapıyorsun"
"bir şekilde para kazanmak lazım, işim hakkında daha fazla konuşmak istemiyorum"
"tamam, nasıl istersen"
"sen ne zaman gidiyorsun?"
"gitmemi mi istiyorsun?"
"hayır sadece merak ettim"
"bilmiyorum"
"nasıl yani?"
"sana bağlı"
"saçmalama"
"sordun söyledim, cevaplarımı beğenmiyorsan soru sorma"
"ne yapmaya çalışıyorsun peki, yani buraya gelerek"
"birini görmeye geldim, bir zamanlar beraber güzel vakit geçirdiğimiz eğlenceli biri"
"bulamadın mı?"
"buldum sanmıştım"
"bak 5-6 ay önce zaman geçirmiş olabiliriz ama burası benim evim ve burada işimi yapıyorum"
"keyfin bilir, karışmıyorum zaten karışmamı gerektirecek durum da yok"

Sadece sustuk, artık orada bulunduğumuza dair tek kanıt hesaptı. Bir kızla hiç bir şey konuşmuyorsanız ve ortada bir gerginlik varsa onu sizin yanınızda tutan nedir peki?