normalde bitmek bilmeyen koca gunde kıtap okurdum bıseyler cızerdım uyurdum ama o gun cok cabuk gecmıstı yetmemıstı bana butun o guzel şeylerden sonra ılk kez o gunun ders saatının bıtmesıne cok üzülmüştüm aslıylaydım yemekhane nöbetçisiydik ikimizde bana benı çok sevıyomus ve hep öyle sevıcekmıs gıbı bı hıs vermıstı bi özgüven vardı üstümde
-aslı bugun bana hiç yetmedi dedim (hafif tebessüm ederek)
önce hafif bi gülme sesi geldi sonra
-gelsene bugun benımle benı eve bırakırsın belkı bırak otururuz bızım oralarda
dedi ama mutluluktan kahkaha atmamak ıcın cok zor tutuyoduk ıkımızde kendımızı