Şimdi bu başlığı görünce ne sallayacak bu diyeceksiniz biliyorum dostlar. Ama inanın hayatta öyle şeyler yaşanıyor ki. Ben 19 yaşındayım, şimdi çoğu insan gelecek bana veletsin diyecek vs. Ben bu 19 senelik hayatımın 18'ini cehennem gibi geçirdim, üstümde hep 30 yaşındaki bir insanın olgunluğunu gördüm. Üniversiteyi zar zor kazandım meslek çıkışlı olduğum için. Geçen sene mezuna kaldım, hazırlanırken gözümde bir problem çıktı, genetik bir hastalık. Bu arada ben evlatlığım, annem babam beni 10 günlükken almış, ama allaha şükür hiç hissetmedim bunu. Her neyse konu sapmasın, yeterince tak şeyler var. Genetik bir hastalık.. Belli olmayan soyumdan bana gelen bir illet. Gözümde keratakonus adlı bir hastalık varmış. Ben iğne görmeye dayanamazdım dostlar, geçen sene güç bela ameliyat oldum, sonrasında depresyon başlangıcı ve akabinde depresyona girdim. Üniversite sınavına çalışamadım. Babam beni özel üniversiteye gönderdi, hiç bir şeyimi ekgib etmedi. 7-8 aydır herşey güzel olacak derken gözümün düzelmediğini, aksine bozulmaya başladığını farkettim. Artık gözümü o olduğum lazer ameliyatıda kurtaramayacak büyük ihtimal. Çok araştırdım. Bu illetin sonu körlük. Daha yeni beni seven arkadaşlarımı bulmuşken, sorunsuz ilerleyen ilişkim varken bunları öğrendim. Mühendis olmak için sarfedeceğim çaba, babamın okula vereceği para hepsi boşuna gidecek. Çünkü ben kör olucam beyler, bunun sonu bu. Hayat bazı insanlara çok hoşgörülü, bazılarına hiç merhametli değil. Yazıyı buraya kadar okuyanlardan allah razı olsun, içimi dökmek istedim. Hayatın, gördüğünüz, dokunduğunuz, hissettiğiniz şeylerin, okulunuzun, her gün suratını bile görmek istemediğiniz büyüklerinizin, insanların, herşeyin kıymetini bilin beyler. Hayat çok güzel.