tüm tabular yıkılıyor

daha önce dişilerden yahut başkasından yediğiniz en acı kazığı yazın. nasıl hissetmiştin? şimdi korkuyor musunuz? utangaç mısın?

Daha önce 3-4 dişiyle beraber oldum. Hiç aşık olmadım. Bu yazıları okumadan önce de aşka inanmıyordum ama ablam var ve sürekli beni aşık olmam konusunda uyarıyor sanki insan yaşamında olmazsa olmazlardanmış gibi. Bu yazıları okuduğumdan beri ona da cevap verdim ve beni köreltmeyi bıraktı. Bu ilişkilerim hiçbir zaman ciddi bir boyuta veya uzun bir zamana taşınmadı çünkü küçük bir yerde büyüdüm ve hemen laf çıkardı-toplum baskısı- kızla gidip bir yere oturamazdık yürüyemezdik vs vs. beraber olduğum kızlarda açıkçası bana teklif edenlerdi :D Beni istediler bunu açık dile getirdiler bende tamam dedim. Neyse o yüzden erkekler tarafına geçeceğim. Çocukluk arkadaşım okuldan önce tanıştım 5 yaşında ilkokulu aynı sırada bitirdik okul ve okul dışında her zaman beraberdik hiç ayrılmadık küçük büyük kavgalar ettik ama yine de ayrılmadık. ilk okul bitti 6. Sınıf olduk sınıflarımız ayrıldı o zaman ipleri kopardık sadece teneffüslerde merabalaşır olduk o okulun biraz daha havalı kısmına geçti ben standart ezik değil ama biraz alt tabakayla devam ettim. Daha sonra lise sınavında O orta düzey bir Anadolu kazandı ben düz lise. Ve artık birbirimizi görmez olduk. Ailelerimiz hala görüşür ama ben ve O artık görüşmüyoruz. Üniversitede 2. Senem hiç sene kaybım yok sen düşün artık kaç sene. . ama zaman ilerledikçe ilk okul arkadaşı çocukluk arkadaşı açlığı hissettim o zamanlardaki anılarımı paylaşacak hiç kimsem yoktu bir de betalığın verdiği abazalık ve pc düşkünlüğü var iyice karamsar oldum. Ünide ki ilk yılımın sonunda aradım onu numaralarımızı annelerimiz aracılığıyla aldık dedim napıyosun ne ediyorsun 10-15 dk konuştuk o kadar. Sonra mesaj falan attım çakma alfa tavırları yok beni neden aramıyorsun falan. . . Bu zamana kadar bunları kendimde ekgiblik olarak gördüğüm için suçu da kendimde aradım çünkü çok samimi 4 arkadaştan 3ü daha sıkı ben tamamen dışarıda. . . Ama en son bu yazıları okuyup biraz daha geliştikçe dedim ki lan hep sen kaybeden taraftaydın artık onlar seni arayıp sormadığı için senin muhabbetinden ekgib kaldıkları için onlar kaybeden hayatının kalan kısmını bu düşünceyle geçir dedim ve bu beni biraz olsun rahatlattı.
Çok kötü ve yalnız hissettim. Küçükken köprüden tek başına karşıdan karşıya geçemeyen canım kardeşimi evine ulaştırmak için ben eve ondan 1 saat sonra giderdim onu eve bırakır fazlaca hiç düşnmeden yol giderdim. Ama bu kadar fedakarlık yediğim dayaklar azarlar hepsi boşaymış bunlar senin de vefat eden altın dişi olarak betimlediğin kız arkadaşının yokluğunda söylediğin gibi sadece nefretti. Ve sadece canım sıkıldıkça aklıma geliyordu. Ama artık dediğim gibi eskisi kadar takmıyorum çünkü iyi olan mükemmel olan benim.
Şimdi olsa yine o konu açılsa geçmişten dolayı başta kendimde suçluluk duyar korkarım ama kısa süreli olur ve kendimi rahatça savunurum.
Utangaç mıyım ? Sanırım evet. Çünkü insanlarla konuşuyorum ediyorum akşam yatağa yattığımda diyorm ki ulan keşke o an aklımdan geçen şu düşünceyi söyleseydim daha iyi olurdu. Yani özgüven ağırlıklı bi utangaçlık var bi örnek daha vermek gerekirse toplu arkadaş ortamında espri gelir aklıma ortaya değil bana yakın olan arkadaşıma söylerim o da ortaya atar ve herkes güler orosbu çocuğu benim üzerimden prim yapar.

Not: Bu yazıları başta pm den gönderecek şekilde yazdığım için senli benli cümleler olabilir. Pm den gönderme amacımı da bilmiyorum o an öyle yapmam gerektiğini düşündüm kimseden fazla gelişmek saman altından su yürütmek gibi bir amacım olmadı yanlış anlaşılma olmasın. Yarından sonra çok daha aktif olmaya çalışacağım bütler the end (: