ve arabanın o kırmızı arka ışıklarıda ufukta kayboluveriyor. girmek istemiyorum yurda. ölmek istiyorum mk. müdür gel artık içeri diye beni içeri alıp kapıyı kitliyor. bavulumla birlikte kalacağım odaya çıkıyoruz. içeriden komünist türküleri duyuluyor. odaya giriyorum. oda karanlık. telefon ışığı bazılarının yüzünü aydınlatıyor sadece. sanki hepsinin yüzünde serserilik imajı var. müdür ışığı açıveriyor. hepsi birden ne oluyor mk diye gözleri kısık bana doğru bakıveriyorlar. müdür beni tanıştırıyor. ardından dolabımı gösterip yatağımı işaret ediyor ve gidiyor.

odada 8 kişiyiz şimdi demir ranzalar ve hepsi farklı desende battaniyeler mevcut. yastıklar sapsarı çarşaflar yırtık pırtık. zaten binada 1950 lerden kalma derme çatma büyük biryer. kısaca gibim gibi bir yer işte.

kimseye bakmadan dolaba geçiyorum ve çantamı açıp içindekileri dolaba koyuyorum. ne yaptığımı bilemez haldeyim. şoklardayım. 5 dk sonra yatakta üstsüz yatan kolyeli çocuk yeter artık kapa şu dıbına koduğumun ışığını diye söylenmeye başlıyor. diğer çocuk bırakta işini halletsin diye karşı çıkıyor. diğer çocuk homurdanıp sırtını dönüyor. ve bende daha fazla uzatmadan ışığı kapatıyorum. üzerimi karanlıkta değiştiriyorum çünkü daha önce hiç birisinin yanında soyunmamışım utanıyorum. derken yatağa geçip yatıyorum.