beni yoran hayata karşı son yazılarım

Sabahlarım artık tamamen boştu, kitaplarımı alıp evden çıkıyor, Bahar ile buluşana kadar kafede, kütüphanede hatta bazen garda ve hastanede onunla mesajlaşıyordum. Ortada adı konmuş bir şey olmasa da haftanın 4 günü onunla görüşüyordum. Sadece kös kös oturup konuşmuyorduk, zillere basıp kaçıyor (daha önceden hiç zile basıp kaçmadığını söylemişti), beğendiğimiz bir şarkının notalarını -bir yarısı benim kolumda bir yarısı onun kolunda olmak üzere- kollarımıza hint kınasıyla yazdırıyorduk. Bir ara barın gitaristine kollarımızı birleştirerek gösterip bu parçayı çalmasını bile isteyecektik ama şarkı ortama uyum sağlamıyordu.

( Bob Dylan - One More Cup Of Coffee https://www.youtube.com/watch?v=TLBevQrNAL4 )

Özellikle karşı karşıya oturmuşsanız ve kahvenizi yudumlarken bu şarkı çalıyorsa masadan kalmadan bir kahve daha söyleyebilirsiniz; en azından ben söylüyorum. Bu şarkıyı ilk kez beraber dinlediğimiz kafede, Baharla karşılıklı oturuyorduk. Bahar'ın isteği üzerine şarkımızı yeniden çaldılar. Kahvelerimiz masanın diğer köşesinde dumanlanırken, o; parmağı ile kolumdaki notaların üzerinden geçiyordu belli bir yerden sonra onun kolundan devam ettim şarkıya. Veda vakti gelmişti yarın yola çıkacaktı. Önce istanbul sonra Köstence. Kapıya çıktık. Sigaralarımızı yaktık önce. "umarım son sigaramız olur" dedi "buna inanıyor musun?" dedim zoraki olarak gülümsemeye ve üzüntümü belli etmemeye çalışıyordum. "sadece bir temenni" dedi. Sigaralarımız bitti bir süre birbirimize ve etrafa baktık sonunda konuşan yine o oldu. "Bu küçük zaman diliminde birlikte çok iyi zaman geçirdik, ben vedaları sevmem ama abartmadan vedalaşabiliriz" dedi. "seni bir daha görebilecek miyim?" dedim sesim çatlayacaktı ki zor kurtardım. "Türkiye'ye gelince haber veririm" dedi. Hiçbir zaman ona evine kadar eşlik etmeme izin vermemişti bu yüzden kapıda sıkıca sarıldık, yanağımdan öptü. Neredeyse ölüye dönmüştüm, ruhum beni terk etti, Bahar beni terk etti. terk etmese bile gitti yani sonuç olarak yine eskiye dönüyordum, yalnızlık yine üstüme sis gibi çökmüştü.