Nalanla birlikte ağaçların sararmış yaprakların arasında yürümeye başladık. Yeşil insana huzur verirken ilerde görünen mavi dalgalar da ayrıca ruhumu okşuyodu. Bi insan ne kadar odun olursa olsun bu manzara bu doğa içinde kendini merhamet huzur dolu hissetmemesi çok zor. Kulağımda sanki hafif bi sanat müziği havası, tenimde hissettiğim hafif rüzgar, gözlerimde denizin mavisi korunun yeşili. Hepsinden önemlisi nalan…

Gözleri istanbul mavisinden daha mavi. Denizleri utandıracak derecede sert mavisi. Sanki haftalarca yağmur yağmış gibi bi buğulu gözleri maviliğin derinlerinde. Bu buğulu bakışların büyüsü isntanbula yapılan en kara büyüdür belkide. O güzelliği kıskandıracak kadar güzel. Böylesi bi güzelliğe sahip olmak istememek nasıl bi ifadeyle açıklanabilir aklım almadı hiç bi zaman. Çok değerli bi antikayı nolur nolmaz kırarım düşüncesiyle müzeye bağışlamak gibi bişey.