Nalan tanıdığımdan çok daha eğlenceli bi kızmış bunu da öğrendim yol boyu. Hayatının aşkını aramış ama hep birilerinde kusur bulmuş. Benim de kusurlarımı görmüş ama hayalinde yücelttikçe kusurlarımı görmezden gelmeye başlamış. Aşık olmuş, kör olmuş. Bi ilişkinin ne demek olduğunu sadece hayallerinden biliyor. Ama çok candan duygularla yaklaştığı hep belliydi. Siniri de sevgisi de candan içtendi. Rol yapmıyodu hiç. Hani küçük kız rolü bile rol değildi nalanın üzerinde. Öyle evlilik hayaliyle de aramamış hayatının aşkını. Birini bulup evleneyim havasında değil. Hayatının anldıbını evlilik hissi kaplamamış.

Nalan mutlu bi kız zaten. Ailesi hep el üstünde tutmuş. Hayatını başkalarının ona vereceği mutlulukla ilişik aşka yol alıyodum hissetmeden. Nalan güldüğünde gözlerinin içi gülüyodu görüyodum o parıltıyı. Bilirsiniz tsubasa vardı çizgi film orda karakterlerin gözlerinde bi parlaklık oluşurdu. Aynen öyle parlıyodu nalanın gözleri. Gözleri dolduğunda maviliğinden tsunami oluşacak kadar korktum hep. Nalan’ı anlatmak, dünyanın en zor şeyiydi hep benim için. Çünkü nalanı anlatacak kelimelerin hep büyük kelimeler olması gerektiğini düşündüm. Nalanı anlatmak için hep onu daha fazla tanımam gerektiğini düşündüm. Nalana ulaşmak benim için önce kendimi sorgulamaktan belkide özüne ulaşmak felsefesini içselleştirmekten geçiyodu. Nalan gönlüme yücelik duygusuyla hakim oluyodu ağır ağır ama tüm sarmallarını kullanarak. Nalan’la gönülden bir olmak arzusu artık kalbimden zihnime hakim oluyodu sanki bi bilimkurgu filminde insanın bedenine sahip olan zombi ya da vampir genetiği gibi sarmalıyodu bedenimi nalan. Sağım solum önüm arkam değil ben nalandım artık istanbul tabelasını gördüğümüzde.