yıkıldı kumdan kalem bahanem çok, inandırmam gereken insan topluğu ise dayandığım nokta saat sabah 5 ve söyleyecek o kadar çok şey o kadar çok pişmanlik o kadar çok, çok var ki… hayatlar leş hayaller san francisco olmasi benim için bağzı şeyleri değiştirirken bağzı şeyleri hep aynı bırakıyor. pislikten kurtulmaya çalışan bir köpek sürüsüyüz başka bir şey değil hayallerimizin ve hayatlarimizin piskolojik desteğini kendi önümüze sunmamız aslinda hiç bir gibi değiştirmiyor keza insanlarda öyle, aslında çok geniş bir ufkumuz olduğunu idda ederken kendi dünyamizin krallari olmak, saygi ve değerleri heba ederken bunlari samimiyet kisvesi altinda yapmak zaten bizim pisliğin en dibinde olduğumuzu ve debelendikçe çamurun her tarafımıza bulaşması, hayatimda her şeyi tamamiyle kaybetmemişken bazi şeylerin koyduğu doğrudur, değiştiremediğimiz onca şeyin etkisinden kurtulamamak en büyük karakteristlik özelliğimiz olmuşken bu civarlarda, gevurun tabiriyle sheriff i vurmamız hiç bir şeyi değiştirmiyorken ahali halkına sheriff i bir kanun kacağıymış gibi göstermeye çabalamamız ve aslında hakkaten sheriffin bir kanun kacağı olup, insanların bizi yargılamasi… Zevkler uğruna söyleyecek yalanlarımızdan değildi lakin ne kadar inanilasiydi? karar verememiş juri üyeleri gibi 3 4 5 kadar kızgın adamın sorduğu sorulardı, tek kacarimiz cümlelerdi ve onlar sadece nefes almamızın bize verdiği yetkiyle vibrasyonun doruklarından gelen ilahi kuvvetin tatminkar olmayan etkilerinden başka bir şey değil ve öyle kalmaya devam edicek ta ki ne zaman gerçekten kendimizi küçümsemeyi birakip bir şeyler yapmaya gerçekten ama gerçekten aklımızı, uykumuzu, yemeğimizi birakip inandiğimiz zaman degiştirebilicegimiz bir olaymiş gibi geliyor, sonuc mu ? sonuc san francisco koprüsünde bir araba durdu ve arkasında biriken çoğu araç korna çaliyor… tabi kulakları olabilen için…