Karşıyaka civarına geldiğimizde sahil yolu boyunca Şoför Necmi’nin bana soru sormaması için telefonumun galerisine girip, sınıfta kurulan whatsapp grubundan gönderilen fotoğrafları incelemekle geçirdim. Sürekli olarak “ilber Ortaylı” capsleri. Nasıl oluyor da sıkılmıyorlar, bu kadar basit ve sıradan bir eğlence anlayışı olan bir insan topluluğu zor bulunurdu.
Necmi ara sokaklara girmeye başladığında Tuğçe’nin evine daha da yaklaştığımızı hissedebiliyordum. Anayol'a benzer bir caddeye girdiğimizde telefon konuşmasında bahsi geçen Kipa’yı gördüm. Kalbimin atışları daha da artmış, dünyayı hızlanmış gibi algılamaya başlamıştım. “Neden elim bu kadar hızlı hareket ediyor?” “Neden Necmi’nin hareketleri hızlandı?” buna benzer bir şeyi en son ilkokulda bir sınav çıkışından yaşamıştım. Sanki hayatım media player’da 1.5x hızla oynatılıyormuş gibi akıyordu. Necmi sağa döndüğünde her evin genişçe bahçeye sahip olduğu bir sokağa giriş yaptığımızı Lodgy’nin geniş ön camından rahatlıkla görebiliyordum. Aslında ev değil sokağın tümü dubleks veya tripleks diye tabir edilen villalardan oluşuyordu. Siyah demir çitlerinin arkasından her evin için farklı tarza kesilmiş veya dizayn edilmiş çam ağaçları bahçelerin görülmesini engelliyordu. Sokağın ortasına geldiğimde taksi aniden duruverdi.
-Geldik kardeşim adres burası!
+Hangi ev abi?
-Nerden bileyim kardeşim? Rasim tarif ettiği sokak burası ara sor!
Evinin adresini bilmediğimi, telefonunun kapalı olduğu, arkadaşlarından Tuğçe'ye ulaşamayacağım gibi ayrıntıları ona da anlatmama gerek yok diye düşündüm.
Dikiz aynada yazan 31.50 TL’lik ücreti gördüğüm halde “Borcum nedir ustam dedim.”
-Bozuğun varsa 31.50 yoksa 30 ver yeter dedi.
Cüzdanımdaki tek ve yegane para olan 50 TL’mi şoföre uzattım. 20 lira para üstü çevirdi. Para üstünü alıp “Hayırlı işler” dedikten sonra taksiden apar topar indim.