olayın en ilginci ise bu insanların bu kadar kısa sürede nereye kaçabileceğiydi. tamamı cinlerle, al karıları ile ermiş ruhları ile içiçe yaşayan yüz kişiyi korkutup kaçıran bu illetten kurtulmak için sürekli aklım allaha yalvarıyordu. ifritler gece geldiklerinde önce bizim bıraktığımız binaya bakıp sonra buraya gelecekler di elbet. onlara karşı koyma gibi bir şansımız yoktu. hava daha yeni ağırıyordu. gecekondudan dönüştürülen camiye girdik. kapısı kilitli olmayan tek yer oydu.

o an içimizi ferahlatacak birşey oldu. bizi kurtaran ezanı okuyan hoca olduğunu düşündüğümüz sakallı, uzun yeşil cüppeli bir muhterem zaat camide namaza durmuştu. en azından bir takım sorulara cevap buluruz diye namazını bitirmesini bekledik. o ara bizim hocalarda şükür namazına durmaya karar verdi. bende hocalara katıldım. davud dışarda dururken biz hocalarla namaza durduk.