beni yoran hayata karşı son yazılarım

Tek elimle kaşımı tutuyor tek elimleyse Kılçık'a işaret yapıyordum. Geldi yanıma "abi ne oldu kaşına, dur peçete getireyim" dedi çay bahçesinden alacaktı çünkü bizde peçete olduğu görülmemişti hiç, olsa olsa yağlı bezler. "gitme ben hallederim, halil abiye söyle ben hastaneye gidiyorum düşmüş falan dersin." dedim "tamam da abi ben de senle geleyim" dedi "sen işine bak ben hallederim" dedim kan ellerimden, kazağımın kollarına akıyordu. Hastane çok da uzak değildi; yere izimi bıraka bıraka yürüdüm. insanlar yanından geçerken tuhaf tuhaf bakıyorlardı. Bakkalın birinden kağıt mendil alıp yola devam ettim. Aklıma Arzu ve kağıt mendile yazdığım not geldi. O halimle güldüm. Hastanede üç dikişle kapattılar kaşımı. Gözümün üstü hem şişlikle hem de sargıyla iyice kapandı. Hastane işlerini bitirmiştim kapıdan çıkarken telefonum çalmaya başladı. Geç kaldığım için anneannem arıyor sanmıştım ama Lastik arıyordu. Açtım, meğer Kılçık'mış. Kılçık'ın telefonu yoktu ve bu onu çok özgür yapabiliyordu. "O tarafa geliyorum görüşelim" dedim. Gittiğimde yalnızdı. Olayları anlattıktan sonra "veda vakti geldi Kılçık, işi bırakıyorum belki bir daha göremem seni" dedim "ben seni bulurum ama hadi neyse" dedi tebessümle ayrıldık. Anneannemi aradım, geç geleceğimi beni merak etmemesi gerektiğini söyledim. içmeyeli uzun zaman olmuştu ki kendimi bir bara attım.