davud olması için dua etmeye başlamıştım. o ara artık cinlerle iç içe yaşayanları anlıyordum. zararlısı olduğu gibi yardım edeni de vardı. hatta hayatınımda ilk defa bir cinin o an bulunduğum ortamda olması için dua etmiştim. bizi onlardan koruyacak tek varlıktı. hoca dışarı çıkınca at geri geri yürüdü. karanlık olduğundan gözden kaybolunca hoca da karanlığa pek yürümedi olduğu yerde bekledi. birkaç dakika sonra davudu gördük. hoca hemen yanına koştu davudun, davun al karısını hissetmiş gelemiyordu eve. dışarı kulübeye geçti. o ara al karısı da ayağa kalkmış bağırıyordu. hoca ona ekmek zütürünce sustu.

sonra benle konuşmaya başladı. ya hepsini öldüreceksin ya da onlara bişey vereceksin dedi. cinleri öldüren insan yoktur dedi sonrasında. zamanında bir kabile ile 5000 koyun karşılığı anlaşmışlar. ama ifrit cinler koyunu alsa bile peşini bırakmaz o yüzden işimiz zor dedi.

hocanın çaresiz konuşması beni iyice gerince hocam türkiyeye döneceğim zaten birkaç güne dedim. yeterki dört beş gün daha koruyun beni dedim. döndürmezler, dönsende peşinden gelirler dedi. o ara hoca girdi içeri nefes nefese. davud yolda gelirken kabileyi tepenin başında priştine tarafında yangın görmüş. bizim terkettiğimiz araziyi yakıyorlarmış. bütün kabile oradaydı diye sölemiş hocaya.