Sabah kalktığımda güneş masamla onun yanında duran aynanın bir kısmını aydınlatmıştı. Anlaşılan saat yeni gün ortası olmuş veya öğleni biraz geçmişti. Siyah komedimin üzerinde şarj olan telefonumu alma gereksinimi duydum. Sevgili benzeri ilişkiye sahip olduğum için telefonu kontrol etmem gerekirdi veya en azından öyle olduğunu tahmin ediyordum. Telefonun bildirim çubuğunda SMS işareti belirmişti. Tuş kilidini hemen açtım. 4.32’de geldiğini fark ettiğim mesajı görüntüledim.
-Gelen Mesaj: Tuğçe Şen-
“Çok Korkuyorum :(”
O an tüylerimin diken diken olup. Karnımın nasıl kasıldığını ifade edemem. Heyecanlanmış, korkmuş, birazda şaşırmıştım. Rehberi açıp “T” harfine gelene kadar geçen sürede çok geç kalmış olduğumu hissediyordum. Arama yapmamla, Tuğçe’nin telefonun çalması için arada geçen beş, on saniyede paniklemem daha da artmıştı.
“Aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor. Lütfen dah…”
Telefonu kapatıp, Tuğçe’ye ulaşabilmek için yapabileceğim ihtimallerin listesini aklımda oluşturmaya başladım. Panikten mi bilmiyorum aklıma beklemek haricinde hiçbir ama hiç birşey bir süreliğine gelmedi. Sonra Tuğçe hakkında öğrendiklerimin çok az olduğunun farkına varıp bildiğim genel şeyleri düşünmem gerektiğini anladım.
+Tuğçe’nin tanıdığım arkadaşları var mı?
“Mmmm.. sanırım yok.”
+Tuğçe ev haricinde nereye gidebilir?
“Okula veya dışarıya falan emin değilim.”
+Nerde okuyor?
“Bizim okulda.”
+Ne okuyor?
“Biyomühendislik ama ne alakası var şimdi dıbına koyayım”
+Tuğçe’ye nasıl ulaşırım?
“Bilmiyorum.”
inanılmaz kötü bir dedektif olduğum, sorulması gereken soru ve cevapları kendime veremediğim açıktı. Kendim hakkında yine hayal kırıklığına uğramıştım. Kendimle yaptığım bu küçük sohbetten sonra bir anda daha iyi sorular aklıma geldi.
+Tuğçe nerde oturuyor?
“Bana uzak bir yerde olduğu kesin.”
Peki kim bilebilir?
“Arkadaşları? Arkadaşlarını tanımıyorum ya.”
“Telefondan öğrenemem mi? Ne alaka ya?”
“Taksici la dıbına koyayım taksici salak”