Acı...

içimde derin bir acı, doldurulamayan bir boşluk hissi uyandırıyor.
Hani bir kızı ilk defa görürsün de ilk aşk belirtileri içinde filizlenir, sonra günler geçtikçe kendini ona kaptırır ve onsuz kaldığında midende derinden gelen için yakan büyük bir acı hissedersin ya.
Bir gün öleceğini, bu bilincin, bu bedenin toprağa karışıp yok olup gideceğini, diğer yitip giden insanları göre göre bilmek, işkencenin en büyüğüdür.
Her an bilirsin ki aslında ölüyorsundur. Zaman senin hayatından çalıyordur. Bir taraftan da ölümüne yaklaştırsın diye zamanın geçmesini aptal gibi istersin ya esas ironi buradadır.

Keder...

Yaşdıbının en mutlu anlarını yaşadığını bilse insan o anı ölümsüzleştirmek için elinden geleni yapar. O anda bile bilincin bir taraftan sana der ki bir gün öleceksin. Yüzündeki gülümsemenin bir kısmında o keder de vardır bakmasını bilene...

Üzüntü...

Büyük uğraşlar sonucu birey olmayı başarabilmiş az yedi milyarlık insan nüfusu içindeki az sayıdaki insan evladının yalnız kaldığında üzülmesi için başına bir felaket gelmediğini hatırlatır. Üzülürsün. sadece kendin için. Çünkü bir gün öleceksin