-inandın mı bana?
+inanmam neyi değiştirir ki? Bir tarikat mı örgüt mü ne ona üye olduğunu söylüyorsun ve beni bu saçma yere getiriyorsun. Ben buraya katılmak falan istemiyorum. Başım belaya girebilir ve en önemlisi benim inanışım size ters, sizinki de bana. Benimle sırf bu yüzden berabersen şimdi çıkıp gitmeni ben istiyorum.
Sigarasının sonlarına gelmek üzereydi. Dumanı aşağıya kadar ulaşmış olacak ki. Remzi abinin o sevecen sesi, agresif ve çatallı bir şekilde yukarıdan duyuldu
-Gençler sigara içmek yasak!
Tuğçe istifini bozmadan yüzünü asma katın ahşap korkuluklarına çevirerek;
-Kusura bakma Remzi abi cam var diye serbest sandım. Söndürdüm camdan attım.
Sigarasından derin bir nefes daha aldı. Sigaranın koru filtreye kadar dayanmıştı. Ahşap pencerenin küçük aralığından sigaranın izmaritini yola doğru salıverdi. O sırada kokoreççi Remzi’nin sesi mahcup olmuş bir tonla tekrar duyuldu.
-Önemli değil kızım. Zaten yukarıya bir levha assam iyi olacak insanlar nerden bilsin yasak olduğunu.
Nerden bilmesin ki yasak olduğunu. Bildiğiniz dört tarafımız duvarla örtülü bir asma katın ortasında oturuyorduk. Tuğçe’nin cam diye bahsettiği şey ise standart bir tuvalet ışıklığının en fazla 2 katı kadar bir penceredir. Tatlı bir söz ve özür dileme insanların kalbini bu kadar kolay alıyor işte. Tuğçe’nin heyecandan mı ağzı kurudu, uzun konuşmasından mı bilmiyorum. Önündeki ayranı açıp bir yudum aldı ve devam etti.